Telefonun kilidini açtığımda ekran beyaz bir ışıkla aydınlandı. Gözlerim bir anda mesajlara ve notlara kaydı. Telefon, eşimin katiyen benimle paylaşmadığı bir yaşama ait gibiydi. Çeşitli mesajlar, arama kayıtları ve bir fotoğraf albümü vardı. Kalbim çarpıyordu; bu neydi? Arama listesine baktığımda, numaraların çoğunun kayıtlı olmadığını gördüm. Ama bir isim ilgimi çekti: Ali Usta. Bu isim bana hiç tanıdık gelmiyordu.Mesajları açtım. En son gönderilen mesajda, “Akşam her şey hazır olacak. Sadece senin imzan gerekiyor,” yazıyordu. İmza mı? Neden bir şey imzalaması gerekiyordu ki? Mesaj, bir iş anlaşmasını andırıyordu ama bu kadar esrarengiz bir şekilde saklanması beni hem korkuttu hem de meraklandırdı.Albümdeki fotoğraflara tıkladım. İçlerinde, eski bir ahşap bina, birkaç yerden çekilmiş sokak görüntüleri ve üstünde tarih yazan bir belge vardı. Belge bulanıktı, ama bir miras ya da araziyle alakalı gibi görünüyordu.O an kafamda çoğu soru dönmeye başladı. Eşim bu esrarengiz telefon ve belgelerle neyin peşindeydi?Eve dönüp her şeyi açıkça konuşmaya karar verdim. Telefonu çantama koyup dışarı çıktım. Yolda düşüncelerim karmakarışıktı. Ona güvenmiştim, her vakit güvenmiştim. Ama namacıyla bana hiçbir şey anlatmamıştı?Eve vardığımda eşim hâlâ hazırlanıyordu. Beni görünce şaşırdı. “Bu kadar süratli mı döndün?” diye sordu. Elimde telefonu gösterdim. Gözleri anında telefona kilitlendi. Şaşkınlığı yüzünden okunuyordu.“Bunu cebinde buldum,” dedim. “Bana anlatmadığın bir şey mi var?”Bir an sessiz kaldı, sonra derin bir soluk aldı. “Bu, gerçekten sana bir sürpriz olacaktı,” dedi. Sesi sakin ama tedirgindi.“Sürpriz mi?” diye sordum. “Bunu bana anlatmadan, saklıce mi sürpriz yapacaktın?”Eşim koltuğa oturup ellerini saçlarına götürdü. “Tamam,” dedi. “Her şeyi anlatacağım. Ama evvelce bana söz ver, sakin olacaksın.”Söz verdim. Oturdum ve gözlerinin amacıylae baktım.“Birkaç aydır bu işin peşindeyim,” dedi. “Aslında bu iş görüşmesi dediğim şey, bir arsa satın almayla alakalıydi.”“Arsa mı?” dedim şaşkınlıkla.“Evet. Hatırlıyor musun, sana hep bir kıyı kasabasında ufak bir ev hayalimden bahsetmiştim? Seninle huzurlu bir yaşam yaşayabileceğimiz, şehirden uzak bir yer. O hayali yapmak amacıyla uğraşıyorum. Bu telefon da bu işle alakalı.”Bir vakit ne diyeceğimi bilemedim. Gözlerim dolmuştu. “Ama namacıyla bana söylemedin? Neden her şeyi saklı tutuyorsun?”“Çünkü seni hayal kırıklığına uğratmaktan korktum,” dedi. “Eğer işler yolunda gitmezse, ya bu hayalimizi gerçekleştiremezsem diye endişelendim. Önce her şeyi yoluna koymak istedim, sonra sana sürpriz yapacaktım.”Telefonun amacıyladeki belgeleri, mesajları bildirime başladı. O ahşap bina, satın alabilmek istediği evmiş. Tarihler, lüzumlu belgeleri toplama vakitcini gösteriyormuş. Ali Usta ise o evi restore edecek olan mimarmış.Eşimin gözleri dolmuştu. “Beni hatalı anlamanı istemem. Hayatımda senden daha mühim kimse yok. Sadece sana güzel bir yaşam sunmak istedim.”O an kalbim rahatladı. Şüphelerim bir bir dağıldı. “Ama bir daha bu tür bir şey yapma,” dedim. “Birlikteyiz. İyi ya da kötü, her şeyi eş güdümlü yapmalıyız.”Başını salladı. “Haklısın. Sana her şeyi anlatmam gerekirdi. Ama söz veriyorum, bundan sonra her aşaması eş güdümlü atacağız.”O akşam, eşimle uzun uzun konuştuk. Bana o evin fotoğraflarını gösterdi, nasıl bir yer olacağını hayal ettiğini anlattı. Onun heyecanını gördükçe içim huzurla doldu.Bazen güven, sevgi kadar mühimdir. Ve o an anladım ki, eşim bütün bu çabaları sadece benimle daha mutlu bir yaşam kurabilmek amacıyla yapmıştı.
