Sanki Sor der gibi yüzüme bakıyordu. Dayanamayıp sordum; Bu ıslak ekmekleri sen mi yiyorsun, hani kuşlara verecektin? diye sordum
Buğulu mavi gözlerinden yaşlar süzülmeye başladı.
Üzmüş müydüm acaba anlayamadım, daha 15 yaşındaydım, ama O’nu ağlatmıştım
Evet ben yiyorum canım kızım. Benim bir oğlum bir de kızım var. Burada değiller. Başka şehirdeler. İkisi de çalışıyor. Araba alacaklarmış. Bana Kredi çektirdiler. Kalan para ancak kiraya elektrik ve suya gidiyor. Üç beş kuruş ya kalıyor ya kalmıyor elimde. Ben de ekmek isteyemedim. Kol kırılır yen içinde kalır. Böyle biliriz, üç yıl böyle idare edeceğim, kimseye söyleme evladım Emi dedi
Bu sefer benim gözlerim yaşardı.
Tabağı aldım, kapıdan çıkarken arkamdan Kimseye söyleme güzel kız diye sesleniyordu.
Eve geldiğimde bağıra bağıra ağlıyordum.
Annem şaşırarak; Ne oldu kızım biri bir şey mi söyledi dedi. Olanı anneme anlattım, O da çok üzüldü.
O gün, Böyle vicdansız evlat olmayacağım anneciğim dedim.
3 yıL boyunca tüm mahalle Hanife Teyze’ye kimimiz sabah kahvaltılıkları götürüyor, kimimiz öğlen yemekleri kimimizse akşam yemekleri..
Birgün, Hanife Teyze hastayken okul çıkışı yanına uğramıştım.
Bana; İyi kalpli meleğim sen mi geldin Çok Şükür borç bitti dedi..
Artık rahat edersin Hanife Teyzem dedim.
Evet senin sayende sıkıntısız, Ekmek düşünmeden üç yıl bitti, Rabbim seni korusun dedi.
Meğer bu Hanife Teyze’yi son ziyaretimmiş.
İki gün sonra vefat etti
Allah gani gani rahmet eylesin
Hanife Teyzeleri unutmayın.
Arayın bulun onları, emi..
Allah bütün kullarına vicdanlı evlatlar, merhametli komşular nasip etsin.
Aminnnn
