Beni devamlı aşağılar, hakaret ederdi.Ben de her derse giriş zili çaldığında, nedense ayaklarım geri geri giderdi. Ve sınıfa en geç giren talebe olma başarısını elimde tutarken; Öğretmenim de sözel fırçayı esirgemezdi: ” Oo, işte tembel öğrencimiz de geliyor,” diye karşılardı.Sonrası daha acıtırdı. Çöp kutusunun yanında tek ayak üstünde teşhir edilmeden önce, elindeki uzun cetvelle parmak uçlarım acının en koyu rengini tadardı…
” Uff,” bile diyemezdim! Acının yeri takas olurdu: Arkadaşlarımın kahkahalarına, bakışlarımla kin hiddet biçerdi. O yıllarımı bugün bile buruk bir hüzünle anımsarım.Öğretmenimin romantik hırpalamaları ders aralarında da devam ederdi. Sonrasında.. Teneffüslerde koşarken beni yakalar, beyaz yakamdan tutardı: ” Aptal talebe, nereye böyle?” Derdi. Çimdik atardı kollarıma. Annem beni yıkarken bakır leğende, sorardı kolumdaki derin çizik ve morlukları:Nasıl oldu bunlar?” Verdiğim cevap hep aynıydı.
” Arkadaşlarımla kavga ettim.” Bir patak da annemden yerdim, sebepsizce… Tabi bu hakaretler, bilinçaltımı ne biçimde etkilediyse en kolay derslerimde dahi başarısız olurdum. 1. sınıfta müzikten kaldım. 4. sınıfta matematikten kaldım. 7. yılda 5 sınıfı tam geçememiştik.Sınav olduk da geçmiştim. Müzik sorusu: Bize bir şarkı söyler misin? Yanıt: Daha dün annemin kollarında…olmuştu.
Matematik sorusu: Çarpım Matematik sorusu: Çarpım tablosunu bizlere okur musun?Yanıt: Ezbere olmuştu. Bilemediğim bölgeleri ardıma sakladığım parmaklarımı abaküs yerine sayarak başarmıştım… Ve o şekildeki haketmiştim diplomamı.lime diplomamı tutuşturan Muhterem öğretmenim, kulağıma şu şekildeki fısıldamıştı: ” Biliyor musun? Sen hayatta asla erkek olamayacaksın kızım?
Kulağımdan asla gitmez o biber acısı, yürek yakan sözleri… Ortaokulu hep Ortaokulu hep matematik ve ingilizceden ikmale kalmış olarak bitirmiştim. 3. senenin sonucunda üç ders senenin sınavlarını ter dökerek atlatmıştım. Şükür ki, çift dikiş yapmayıp, sınıfta kalmadan geçmiştim sınıflarımı. Ama ilköğretim öğretmenimin aklımdaki izleri asla silinmiyordu…
